Simplicity and real life.

This post is inspired by the good, old Angelo Kelly (The Kelly Family).
I got a link on fb from which I've found out that Angelo and his wife are also home educating their four children. And this is not the end of curiosities.

They’ve settled down in Ireland where they’ve bought a house, rather a ruin at the edge of the forest. They intend to live there self sufficiently at least to the best of their ability.

Angelo Kelly's house

What we can spot straight away in this documentary produced by Angelo, is the modesty, simplicity and religiosity (in their case, Christianity).

The girls wear always skirts covering their knees. The colours of their clothes blend into the background which is nature, forest, stream, earth. The same applies to the interior of their house, mainly white walls and wood. Nothing seems to be “screaming” at their place. Everything gives an impression of calmness and family warmth. The lack of stimuli in the form of bright colours reminds me of Amish and after having a smattering of Montessori method I know it helps to stay focused and has a positive effect on the mood.

Angelo Kelly with his wife and children

I can see two worlds. A colourful one, shiny, fast paced, loud and that quiet one, calm, amongst nature (birds, trees).

City – village. Although village is not the same as before.

Las Vegas – a cottage by the forest

Where will we notice real values, hear our own thoughts, in a bustle or closer to the nature?

Of course in a forest, in the mountains on less frequented trails, on a wild beach, in the meadow... In those places we are able to concentrate, go inside ourselves, think through our matters. Nothing disturbs us, nothing deadens our thoughts, nothing distracts us.

Las Vegas

The city is full of stimuli. Only away from people where no-one is looking at us, where we don’t need to pretend and ingratiate ourselves with anybody, only then we find peace and we become more real, genuine, truthful and more natural.

And therefore I look at this little cottage of Angelo and I see real life. A real one, because family oriented without distracting stimuli.

Angelo Kelly's back garden

Of course you can be family oriented living in a city too, however it is more difficult as we are surrounded by clatter, adverts, speeding cars, people who observe us and whom we observe sometimes involuntary and whom we imitate or judge.

Children living in cities have less opportunity to play outside freely. They need to content themselves with back gardens, if someone is lucky to have one, or fenced playgrounds.
In a village by the forest there is more freedom and creative play. I myself recall with nostalgia holidays at my grandma’s in the village; forest, river, lake, sticks, pebbles...

There are people who don’t find themselves in the village, they don’t know what to do with themselves as there are no attractions there according to them, only boredom. They’ve been always given attractions on a plate, they haven’t developed creativity in themselves and they complain about the lack of... stimuli. They have nobody to impress and people forget how to be themselves when they constantly need to catch up with somebody.

And finally, finding God

It’s also easier in the nature. You can realise that not everything was man-made. Man only uses already existing blessings. Coming closer to nature, the soul comes closer to God. Amish provide a good example (it’s an extreme example, as Las Vegas is, but you can tell I really like them), who gave up electricity, they live in villages and they try to be self sufficient and being self sufficient is nothing but drawing as much as possible from that what God has created for us on Earth and drawing directly from it.

I’ve noticed that you can find religious people more often amongst those who are modest, who don’t flaunt, who have a relationship with nature than amongst those who lose themselves in the materialistic world.

“It is easier for a camel to go through the eye of a needle than for someone who is rich to enter the kingdom of God.” [Matt 19: 24]

There is something about it...

They say the poverty is a test from God. Will we complain? Will we doubt? Or will we trust? And often it is easier for a poor person to hold on to God because it’s his only hope, he’s got nothing to lose.

Money is also a great test. Will we remember? Will we completely renounce Him believing we’ve achieved everything without His help?

A rich man often becomes proud and arrogant and he thinks he doesn’t need God to be happy.
He is All-Powerful though and can take away our property at any time by fire, flood, earthquake, fraud, bankruptcy, drop in the stock market...

We always should remember Him and be grateful to Him.

Summing up:

• Real life lies in simplicity.
• Wealth and splendour often cover up the true values (God, family, friendship), it’s easier to see them among people living modestly.
• Stimuli, colours, clatter, adverts etc. make it difficult for us to focus on really important things.
• We need to learn to break through the wall of stimuli.
• Away from civilization we can be truly ourselves, we can find out who we really are.
• God is to be found easier in silence and simplicity.

Although I myself suffer from overstimulation, live in a city and often eat unhealthy food, I admire people and envy those who are able to come back to nature these days.

As you can see, I still find a little bit of silence in my city to stop and ponder, hear my thoughts and keep close to God, Alhamdulillah.

And one more thing.
It’s not possible for all of us to have a cottage by the forest but stories like this one may at least inspire us to think and to improve ourselves.

Prostota i prawdziwe zycie

Ponizszy wpis zostal zainspirowany przez poczciwego Angelo Kelly (The Kelly Family).

Wpadl mi na fb link o tym, ze Angelo wraz z zona rowniez nauczaja domowo czworo swoich dzieci. To jednak nie koniec ciekawostek.

Osiedli w Irlandii, gdzie kupili stary domek, wlasciwie rudere na skraju lasu. Zamierzaja tam zyc samowystarczalnie, przynajmniej na tyle, na ile beda potrafili.

Angelo Kelly's house

Co od razu daje sie zauwazyc w dokumencie stworzonym przez Angelo, to skromnosc, prostota i religijnosc (w ich przypadku chrzescijanstwo).

Dziewczynki zawsze nosza spodniczki za kolano. Kolory ich ubran wtapiaja sie w tlo, ktorym jest natura, las, strumyczek, ziemia. Podobnie wystroj domu, glownie biale sciany, drewno. Nic u nich nie „krzyczy”. Wszystko daje wrazenie spokoju, ciepla rodzinnego. Brak bodzcow w postaci ostrzejszych kolorow kojarzy mi sie z Amiszami i wiem po liznieciu metody Montessori, ze bardzo dobrze wplywa na skupienie uwagi i ogolnie na samopoczucie.

Kelly Family new generation

Mam przed oczami dwa swiaty. Kolorowy, mieniacy sie, pedzacy, glosny i ten cichy, spokojny, wsrod natury (ptaki, drzewa). Miasto – wies. Choc teraz wies juz nie taka sama jak kiedys. Las Vegas – chatka pod lasem.

Gdzie dostrzezemy prawdziwe wartosci, uslyszymy swoje mysli, w zgielku czy blizej natury?

Oczywiscie ze w lesie, w gorach na nieuczeszczanym szlaku, na dzikiej plazy, na lace... Tam jestesmy w stanie sie skupic, wejsc w glab siebie, przemyslec sprawy. Nic nam nie przeszkadza, nie zaglusza naszych mysli, nie rozprasza.

Las Vegas

Miasto jest pelne bodzcow. Dopiero z dala od ludzi, gdzie nikt nie patrzy, gdzie nie musimy udawac i sie nikomu przypodobac, wtedy dopiero odnajdujemy spokoj i stajemy sie prawdziwsi, bardziej naturalni.

Dlatego patrze na ta chatke Angelo i widze prawdziwe zycie. Prawdziwe, bo skupione na rodzinie, bez rozpraszajacych bodzcow.

Angelo Kelly's house

Oczywiscie mozna sie skupic na rodzinie i w miescie, choc jest to o tyle trudniejsze, ze zewszad otacza nas raczej gwar, reklamy, pedzace samochody, ludzie, ktorzy nas obserwuja lub ktorych my mimo woli obserwujemy i ktorych nasladujemy lub oceniamy. 

Dzieci w miescie maja ograniczone mozliwosci zabawy na swiezym powietrzu. Przydomowy ogrod, jesli ktos w ogole ma, czy ogrodzone place zabaw. 

Na wsi pod lasem jest wieksza swoboda i bardziej kreatywna zabawa. Sama z nostalgia wspominam wakacje u babci na wsi, las, rzeczka, jezioro, patyki, kamienie...

Sa ludzie, ktorzy na wsi nie potrafia sie odnalezc, nie wiedza co maja ze soba zrobic, bo wg nich nie ma tam zadnych atrakcji, sama nuda. Do tej pory mieli atrakcje podane na tacy, nie wyksztalcili w sobie kreatywnosci i narzekaja na brak... bodzcow. Tam rowniez nie ma sie przed kim pokazac, a ludzie zapominaja jak byc soba, kiedy ciagle musza komus dorownywac. 

W koncu odnajdywanie Boga. 

Tez latwiej wsrod natury. Mozna sobie uswiadomic, ze nie wszystko stworzyl czlowiek. Czlowiek tylko korzysta z juz istniejacych dobrodziejstw. Zblizajac sie do natury, dusza zbliza sie do Boga. Przykladem sa Amisze (przyklad ekstremalny, zreszta jak Las Vegas :) ale nie da sie ukryc, ze ich lubie), ktorzy wyrzekli sie elektrycznosci, zyja na wsiach i staraja sie byc samowystarczalni ,a byc samowystarczalnym, to nic innego jak czerpac jak najwiecej z tego co stworzyl dla nas na Ziemi Bog i czerpac w bezposredni sposob.

Zauwazam taka prawidlowosc, ze ludzi religijnych latwiej spotkac wsrod tych, ktorzy sa skromni, nie obnoszacy sie, majacy wiez z natura, niz wsrod tych, ktorzy zatracili sie w swiecie materialnym.

„Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego” [Mat 19: 24]

Cos w tym jest.

Mowi sie, ze bieda jest testem od Boga, czy bedziemy narzekac, czy zwatpimy czy zaufamy. I czasem latwiej jednak takiemu biedakowi trzymac sie Boga, sa takie chwile, gdzie juz tylko Jemu mozna zaufac, bo nie ma sie nic do stracenia.

Pieniadze tez sa ogromnym testem, czy bedziemy pamietac, czy wyrzekniemy sie Go calkowicie uznajac, ze wszystkiego dorobilismy sie sami bez Jego pomocy.

Bogaty czesto staje sie pyszny, zadufany i wydaje mu sie, ze wcale nie potrzebuje Boga do szczescia.

On jest jednak Wszechmogacy i w kazdej chwili moze nam zabrac nasz dorobek. Pozar, powodz, trzesienie ziemi, oszustwo, bankructwo, spadek notowan na gieldzie...

Zawsze powinnismy o Nim pamietac i Mu dziekowac.

Podsumowujac:

• Prawdziwe zycie jest w prostocie.
• Bogactwo i przepych czesto przyslaniaja nam prawdziwe wartosci (Bog, rodzina, przyjazn) latwiej je dostrzec u ludzi zyjacych skromnie.
• Bodzce, kolory, gwar, reklamy itd. utrudniaja nam skupianie sie na tym co rzeczywiscie wazne.
• Musimy nauczyc sie przebijac przez mur bodzcow.
• Z dala od cywilizacji mozemy byc prawdziwie soba, mozemy sie przekonac jacy naprawde jestesmy.
• Boga najlatwiej odnalezc w ciszy i prostocie.

Mimo, ze ja sama cierpie na nadmiar bodzcow, mieszkam w miescie i czesto jem niezdrowo, to podziwiam i z zazdroscia patrze na ludzi, ktorym udaje sie w tych czasach powrocic do natury.

Jak widac znajduje jeszcze troche ciszy w tym moim miescie, aby przystanc  i sie zastanowic, uslyszec swoje mysli i miec kontakt z Bogiem, alhamdulillah.

I jeszcze jedno.

Nie kazdemu jest dane mieszkac w chatce pod lasem, ale historie takie jak ta przynajmniej inspiruja do rozmyslan i pracy nad soba.

Haya, skromnosc.

Mimo, ze moja mama, (a matki przewaznie sa wzorem dla swoich dzieci), zawsze byla raczej skromna osoba jesli chodzi o styl ubierania sie i zachowanie, to mimo wszystko ja sie pogubilam i musialam sama do tej skromnosci dojsc.

Jest to dla mnie kolejny dowod jak wielki wplyw maja na dziecko rowiesnicy i wszechobecna komercja i promocja seksownych strojow i zachowan w bajkach, filmach, reklamach.

Oaza i zetkniecie z wyzszym stopniem skromnosci

No wiec ja, przesiaknieta tym wszystkim od stop do glow, w wieku 13 lat jadac na pierwsze w zyciu rekolekcje oazowe (do Strzelec Krajenskich, ah co to byly za czasy! ) zetknelam sie po raz pierwszy w zyciu z szerzej pojeta skromnoscia. 

To tam poznalam dlugie spodnice i dluzsze bluzki zakrywajace dekold. Mialam problem, bo nie posiadalam wtedy ani jednej dlugiej spodnicy (krolowaly u mnie spodnie) a wiekszosc moich bluzek ledwo siegala bioder, jesli w ogole.  Trudno bylo mi wygladac skromnie, a przeciez szczegolnie w kosciele wypadalo sie zakryc.

Niby mowi sie o tym, ze do kosciola nalezy sie odpowiednio ubrac, zakryc kolana, ramiona, dekold, ale jakos nikt tego specjalnie nie przestrzega i panuje ogolne przyzwolenie na odkrycie tych czesci ciala w swiatyniach katolickich. Nikt tego nie pilnuje i kazdy ubiera sie wedle wlasnego uznania. Byc moze ksieza az tak bardzo nie naciskaja, bo boja sie, ze ludzie juz w ogole przestana przychodzic. Kto wie...

Wsrod oazowiczow czulam sie dobrze i chcialam nauczyc sie tej skromnosci, ktorej ambasadorkami byly animatorki. Zaczelam szukac w sklepach dlugich do kostek spodnic. Okazalo sie, ze wcale nie jest o nie tak latwo. Nawet teraz po latach ciezko mi znalezc takie spodnice. Mam wrazenie, ze ktos utrudnia kobietom bycie skromnymi narzucajac odgornie pewne standardy, ktore czesto odbiegaja od skromnosci. Moze gdyby takie spodnice byly ogolnie dostepne i byloby w czym wybierac, to dziewczyny/kobiety czesciej by je wybieraly.

Trudna droga

Przez moje powiazania z Ruchem Swiatlo-Zycie mialam przez jakis czas stycznosc ze skromnoscia. Niestety nie potrafilam wtedy jeszcze porzucic starego stylu, nawykow. Nie bylo w moim otoczeniu szkolnym czy podworkowym osob, ktore by tak pojeta skromnosc prezentowaly. Bylam pod ciaglym wplywem mody promujacej sexy-ciuchy obok klasycznych dzinsow i koszulek uchodzacych za dolna granice skromnosci, a co ponizej tego, wydawalo sie dewocja i nawiedzeniem.

Pamietam jak tata zobaczyl mnie kiedys na skypie w dlugiej spodnicy, ktora kupilam w angielskim sklepie Peacocks, a on nie przyzwyczajony do widoku takich spodnic powiedzial z wyrzutem „patrz! Ona juz jak Arabka chodzi ubrana!”. 

Pojedyncze przyklady skromnosci z przeszlosci

W liceum mialam znajoma, ktora pochodzila z bardzo religijnej rodziny i nauczona byla od malego, ze do kosciola chodzi sie zawsze w spodnicy za kolano. Kiedy ja odwiedzilam w jej miescie w zimie i szlysmy razem wieczorem do kosciola, ona ubrala spodnice choc bylo bardzo zimno i pamietam, ze to bylo dla mnie cos niespotykanego, bo jak juz pisalam, malo kto przyklada tak wielka wage do stroju w kosciele. Ona wytlumaczyla mi, ze zle czulaby sie w spodniach.

Kolezanka ta dlugo byla dla mnie przykladem dziewczecej skromnosci, az do czasu, kiedy sama ulegla presji mody. Szkoda.

Z kolei juz po moim przejsciu na islam poznalam kobiete, chrzescijanke (nie-katoliczke), ktora przywrocila moja wiare w to, ze nie wszyscy ulegaja modzie. Do dzis podziwiam ja za dlugie spodnice, zakrywajace co nalezy bluzki, warkocz i brak makijazu. Kto w tych czasach ma taka odwage? 

Amisze

U Amiszow oznaka skromosci jest sukienka za kolano, fartuszek, spiete w kok wlosy zakryte czepkiem czy chustka. Ich stroje sa w okreslonych, stonowanych kolorach i fasonach przez co nie ma u nich zazdrosci ze wzgledu na ubior. Wszystkie dziewczynki i kobiety ubrane sa podobnie. 

Hidzab

Muzulmanski hidzab jest wlasnie oznaka skromnosci. To jest dodatkowe okrycie, poprzez ktore muzulmanka jest rozpoznawana. Jest to kolejna czesc ciala kobiety, ktora moga ogladac tylko wybrane osoby. 

W czasach, w ktorych pietnuje sie skromnosc rezerwujac ja tylko dla „nawiedzonych dewotek” ciezko jest mlodej dziewczynie/kobiecie chodzic w hidzabie. Potrzeba ogromnej wiary, zaufania do Boga, odwagi do tego, by osiagnac taki poziom skromnosci. Potrzeba wyzbyc sie pychy, zeby potrafic zakryc swoje wdzieki, za ktore kobieta dostaje tyle komplementow. 

Kiedy wdzieki sa zakryte, pracujemy na komplementy naszego dobrego charakteru, zachowania, postepowania w roznych sytuacjach, naszych wypowiedzi, kulturalnego jezyka. Uroda jest tylko powierzchowna, jedni sa nia obdarzeni inni nie, ale kazdy moze zablysnac wlasnie charakterem i kultura osobista.

„Bo gdyby caly swiat byl slepy, na ilu ludziach zrobilibysmy wrazenie (uroda)?” , fragment wiersza „Beautiful”,  caly wiersz tutaj .

Skromnosc w mowie i zachowaniu

Musimy pamietac o naszym zachowaniu. Osoba skromna posiada pewne cechy, ktore ja charakteryzuja. Jest spokojna, opanowana, kulturalna, nie uzywa wulgaryzmow, stroni od nieprzyzwitych zartow. To pierwsze skojarzenia, ktore mi sie nasuwaja, kiedy pomysle o skromnym czlowieku. 

Ciezko takie osoby znalezc, ale wielu z nas niewiele brakuje do tego zaszczytnego tytulu. Dlatego ciagle powinnismy dazyc do ulepszania charakteru. Powinnismy otaczac siebie ludzmi, ktorzy nam w tym pomoga, ktorzy beda mieli na nas dobry wplyw stanowiac dla nas przyklad.

Skromny nie znaczy nudny.

Skromny znaczy promieniujacy dobrem.

W towarzystwie takiej osoby, schodzi sie na ziemie i dostrzega prawdziwe wartosci. Szum zagluszajacy zycie wycisza sie. Nic nie przeszkadza, nic nie rozprasza. Wchodzimy w stan pokoju, harmonii i serdecznosci.

Zycze kazdemu takiego towarzystwa i takiego doswiadczenia.

I zycze wszystkim wiary i wytrwalosci na drodze do skromnosci.

Valentine's Day, an artificial holiday.

Advert from Morrisons

As the day is coming to an end I’ve decided to write something as well.

We have two celebrations in islam, one at the end of Ramadhan and the second one as a remembrance of Abraham’s (peace be upon him) sacrifice. The rest of celebrations are considered non-muslim and we should not celebrate them in any way.

Therefore Valentine’s Day is off as well as Halloween, Easter, Christmas, Women’s Day, Grandma’s Day, Mother’s Day, Auntie’s Day...

Christians who follow the Bible should not celebrate it either. It is an artificial holiday with its roots in paganism and if it comes to Saint Valentine, he is a patron saint of mentally ill people and people with epilepsy and not of people in love (that was ascribed to him later).

Does it mean that if we miss this celebration we are poor, disadvantaged and you should be sorry for us?

No, not at all, we are fine :)

Excluding Valentine’s Day’s origins, as I mentioned before it is an artificial holiday.

I remember that in my childhood, in the 90-ties, it was just being introduced in Poland. I remember it was something new, American of course, so it must have been “cool” and probably that’s why it was adapted rather quickly. 

The previous generations had managed to live without it and they were still able to show love to one another every day. Men used to give flowers-surprises to their women or gifts without any occasion.

Now the date was established for these flowers and gifts. And you don’t need to buy them throughout the year as long as you don’t forget to buy them on the 14^th . Someone has set up a date as if he ordered the couples to remember about each other and to do something nice for each other on this particular day.

During this period shops are dripping of red, the goods of this colour ask, beg, scream “buy me!” And people do buy, because it doesn’t look right not to give something on this occasion, it would mean that... you don’t love enough?!

It also doesn’t look right if you don’t receive anything. It means that... you are not loved?...

I’d never been particularly popular in school, an average (ma sha allah, Alhamdulillah). I remember how sad it was not to get a stupid Valentine’s Day card when other girls got a few. How many disadvantaged girls and boys are there every year? Any of you who haven't received a Valentine’s Day card at least once knows what it feels like for a young person. A lot of these lonely on that day persons are not even ugly or stupid and this set up date contributes to their sadness, low self esteem and loss of self-confidence.

From my observation I can tell that many people feel the pressure on that day, they feel that they are being forced to do something so they rebel entirely and don’t celebrate it, others rebel in their hearts but they let themselves being carried away by the pressure and they will but a card, roses, gifts, they will go to a restaurant or to some romantic place.

Can’t it be done on another day? Will it be less romantic if it is spontaneous and doesn’t have this “special” romantic-like date?

Sincerity and spontaneity are the characteristics of a true love. Receiving a gift or flowers without a specific date, totally unexpectedly, makes us feel truly loved and special.

14^th of February we need to  and it’s not right not to. And a true love doesn’t need a date. A true feeling cannot wait for a special day because it is here and now and doesn’t come only once a year. A true feeling is able to make any other day special. A dozen roses can be given not only in February. A card with warm words can be handed in in July. A romantic dinner with candles or in a restaurant can be eaten in October. A weekend in Paris can be spent in May when it is warm and pleasant and when days are longer (this is for you Karolinka :* lucky you with this Paris anyway) 

Let’s love sincerely and truly! 

Let’s remember about spontaneous gifts and romantic dates (in marriage of course) during the whole year!

Let’s boycott the artificial Valentine’s Day!

* * *

“Exchange gifts, as that will lead to increasing your love to one another.” – Prophet Muhammad – [Al-Bukhari]

Walentynki, sztuczne swieto.

Reklama z Morrisons

Pod koniec dnia doszlam do wniosku, ze napisze cos i ja.

W islamie mamy dwa swieta, na zakonczenie Ramadanu oraz drugie na pamiatke ofiary Abrahama (pokoj z nim). Wszystkie inne swieta uwazane sa za nie-muzulmanskie i nie powinnismy ich celebrowac w zaden sposob.

Walentynki wiec odpadaja, podobnie jak halloween, Wielkanoc, „Boze”  narodzenie, dzien kobiet, babci, matki, ciotki... 

Walentynek nie powinni tez swietowac trzymajcy sie Biblii chrzescijanie. Jest to swieto sztuczne, ktore ma poczatki w poganstwie, a jesli chodzi o sw. Walentego, to w chrzescijanstwie jest on patronem ludzi chorych psychicznie i chorych na epilepsje, a nie zakochanych (to przypisano mu znacznie pozniej).

Czy przez to, ze omijamy te obchody jestesmy biedni, poszkodowani i trzeba nam wspolczuc?

Nie nie, nic nam nie jest :)

Pomijajac juz fakt pochodzenia Walentynek, jak wspomnialam jest to swieto sztuczne.

Sama pamietam, ze w dziecinstwie, czyli w latach 90-tych dopiero stawialo swoje pierwsze kroki w Polsce. Pamietam, ze bylo to cos nowego, amerykanskiego oczywiscie, wiec musialo byc „cool” i dlatego pewnie tez w miare szybko sie przyjelo.

Wczesniejsze pokolenia zyly bez niego, a zakochani potrafili wtedy jeszcze okazywac sobie milosc na codzien, mezczyzni obdarowywali swoje kobiety kwiatami-niespodziankami, prezentami bez okazji.

Teraz ustalono date na te kwiaty i prezenty. I mozna przez caly rok ich nie kupowac, byleby tego 14-stego nie zapomniec. Ktos odgornie ustalil date, jak gdyby nakazal zakochanym, by akurat w ten dzien pamietali o sobie i zrobili dla siebie cos milego.

Sklepy w tym okresie ociekaja czerwienia, towary w tym kolorze prosza, blagaja, krzycza „kup mnie!”. I ludzie kupuja, bo nie wypada nie dac, bo oznaczaloby to, ze .... za malo kochasz?!

Nie wypada tez nie dostac, bo to z kolei oznacza, ze ... nie jestes kochana/kochany...

Nigdy nie bylam jakos specjalnie popularna w szkole, przecietniak (ma sha allah, alhamdulillah). Pamietam jak przykro bylo nie dostac glupiej kartki na Walentynki, kiedy inne dziewczyny dostawaly po kilka. Ile takich pokrzywdzonych dziewczyn i chlopakow jest kazdego roku? Kto choc raz w zyciu nie dostal walentynki ten wie, jakie to uczucie. Wiele z tych osamotnionych w tym dniu osob nie jest wcale brzydkich czy glupich, a ta narzucona, sztuczna data przyczynia sie do ich smutku, obnizenia poczucia wlasnej wartosci, utraty wiary w siebie...

Z obserwacji stwierdzam, ze wielu ludzi czuje ta presje w tym dniu, czuje, ze sie na nich cos wymusza i jedni calkiem sie buntuja i nie swietuja a inni troche buntuja sie w sercu, ale daja sie poniesc tej presji i kupia kartke, roze, prezent, pojda do restauracji czy pojada w romantyczne miejsce.

Czy tego samego nie mozna zrobic w jakis inny dzien? Czy bedzie to mniej romantyczne, jesli bedzie spontaniczne i nie bedzie mialo tej „specjalnej”, niby-romantycznej daty?

Szczerosc i spontanicznosc to sa wlasnie cechy prawdziwej milosci. Dostajac upominek czy kwiaty bez daty, zupelnie niespodziewanie pozwala nam poczuc sie prawdziwie kochanymi i wyroznionymi. 

14-stego lutego trzeba i wypada, a prawdziwa milosc nie potrzebuje daty. Prawdziwe uczucie nie umie czekac na wyjatkowy dzien, bo ono jest tu i teraz, a nie przychodzi tylko raz w roku. Prawdziwe uczucie potrafi sprawic, ze kazdy inny dzien moze byc wyjatkowy. Tuzin roz mozna podarowac nie tylko w lutym. Kartke z cieplym slowem mozna wreczyc w lipcu. Romantyczna kolacje przy swiecach czy w restauracji mozna zjesc w pazdzierniku. Weekend w Paryzu mozna spedzic w maju, kiedy jest cieplo i przyjemnie, a dzien dluzszy (to dla ciebie Karolinka :* fajnie ci z tym Paryzem mimo wszystko).

Kochajmy szczerze i prawdziwie!

Pamietajmy o spontanicznych prezentach i romantycznych randkach (malzenskich, zeby nie bylo) w ciagu calego roku.

Bojkotujmy sztuczne Walentynki!

 * * *

„Obdarowujcie sie prezentami, bo to prowadzi do wzmocnienia milosci miedzy wami”. – Prorok Muhammad – [Al-Bukhari]